Panon poe beuki
luhur panasna beuki nongtorѐng. Sora barudak meni racѐt teu puguh kadѐngѐna,
ma’lum geus waktuna bubaran sakola. Guru –guru ogѐ sawarѐhmah
aya nu geus baralik.
Kacaturkeun poѐ
harita mah Pa Imin kabagi jam tambahan di kelas salapan, ceunahmah pikeun
persiapan ngahareupan ujian ahir sangkan barudakna leuwih mantap jeung siap
dina ngahareupana. Sarѐngsѐ ngajar samѐmѐh
balik manѐhna
ngadon ngahuleng bari ngelepus udud. Keur ngeunah-ngeunah ngelepus, kadѐngѐ hapѐna
disada aya sms asup sihorѐng ti bu Émi bojona, eusina kieu…
“….Papah uih tisakola ulah kamana-mana langsung
waѐ
ka bumi,mamah badѐ masihan ѐta
meungpeung barudak teu araya….!”
Maca uesi sms kitu,
juringkal pa Imin nangtung tuluy kaluar nyampeur motor, sѐak
ngaberengbeng balik. Sajajalan nu aya dina uteukna kapikiran kacipta sadatangna
ka imah kasampak bu Émi keur gogolѐran dina ranjang makѐ lingerie nu ipis jeung transparan tur
saeutik rada disingsatkeun..pokona mah seksi jeung matak uruy anu ningali.
“ Mmmh…geus
saminggu yeuh talang tѐh saat waѐ, tenang “tong” sakeudeung
deui ogѐ
digolontorkeun..!” kitu gerentes hatѐna ngeres. Ma’lum ari
lalaki nu geus rimbitan teu sirikna kudu unggal poѐ ari
kahayang “nyiraman kacang” tѐh,
padahal ari istrimah aya ngagaduhan waktu dimana “kohkol teu kenging dilebetkeun ka tajug”.
Sadatangna ka imah,
nepi ka konci motor oge poho teu dicabut masih ngagantung keneh, kusabab
gurunggusuh jeung pikirana ngan kana ѐta waѐ.
Saenggeus kajero imah
manѐhna
luak lieuk neangan bojona.
“Assalamu’alaikum..…Kamana
si dѐmplon
tѐh
geuning tiiseun…” gerentes hatѐna pѐdah katingali tariiseun.
Barang ningali
panto kamerna nutup, teg waѐ manehna boga pikiran yen pasti bu Émi geus nungguan
dina ranjang. Karѐk oge muka panto kamer, pelenghir tѐh
kaambeu bau parpum meni melengseng kana
irung, bener waѐ kasampak bu Émi keur gogolѐran
dina ranjang persis saperti naon anu dicipta cipta ku Pa Imin sajajalan tadi.
“ Uruhhh…eta
mamah…!” kecap pa Imin bari ngalaan baju kamejana.
“ Papaaa…”
galindeng soanten bu Emi nyalukan ka carogena bari imut jeung ngadilak. Curukna
diutek-utekkeun ngodeuan ngajak naek kana ranjang.
Jepret panto kamer
dikonci….salajengna teu langkung salira…!
………………………..
“Mamaaaahh….!” Ceuk
si bungsu bari lulumpatan ka indungna anu keur moyan ngarunday-rundaykeun
rambutna anu baseuh da tas keramas tea.
“ Aya naon sayang,
meni lulumpatan kitu…eta deui acuk meni bolokot ku taneuh..!”
“ Tos mengbal,
mamah…ukeun acis atuh..!”
“ Kanggo naon…?”
“ Ade hoyong meser
sapatu putsal atuh, beh sami jeung batur…!”
“ Ke enjing papah
meser, tos enggal kaditu ibak…iih bau kesang. Acukna lebetkeun kana korang seuseuhan…!!”
Teu lila kurunyung
pa Imin kaluar ti kamer tuluy nyampeur ka bu Emi.
“ Aya naon si Ade
tadi meni cocorowokan kitu, papah kalah lilir…”
“ Eta hoyong gaduh
sapatu putsal ceunah, babaturan mengbalna mah tos gaduh sadaya. Eta papah
kulemna meni tibra ari tos di “tune up” ku mamah mah…!” jawabna bari imut.
“ Ihh..atuda perlu
ari “tune up” teh, bisi tereh turun mesin mun dina motormah. Mah, ke sonten
papah bade ka Pa Umar meureun uihna ba’da isa, soalna aya badantenkeuneun
ngeunaan pangajuan bantuan ruangan baru kanggo disakola..!” jawab pa imin
ditungtungan ku sasadu aya perlu.
“ Muhun, kahade
uihna ulah wengi teuing..bisi mamahna kaburu tunduh..!”
“ Maksad mamah... ke wengi bade “tune up” deui..??”
“ Kagila gila
teuing, ke wae wengi jum’ah…! Geura enggal kacai kaditu tos jam opat asar
heula, terus cuang aremam.!”
Kacaturkeun peutingna
pa imin geus balik deui ka imah. Sarengse salat isa, manehna langsung muka
leptop ngilengan proposal anu anyar dijieun pikeun diajukeun ka pamarentah.
“ Tos atuh papah
ulah langsung kana leptop, emam heula kaditu !!” ceuk bu Emi bari rada tarik
pedah salakina katingali meni sibuk.
“ Sakedap mah, ieu
penting yeuh ..susuganan wae cair..” jawabna bari derekdek ngetik dina leptop.
“ Eh..papah, ulah
popohoanan teuing ari didamel teh. Sugan ari padamelan dicandak kabumi teh sae
kitu…? Jawab bu Emi rada
teugeug.
“ Sakedap mah, mung ngalengkepan proposal aya keneh nu
kirang...kopi mah ! ”
Ku : Cep Alex Ramadarris
“ Muhun atuh, sok
susu wae…eh, susu naon Mah..susu kaleng,sachet atanapi susu…..”kemasan husus”
??” saur Pa Imin bari seuri maur.
“ Susu kaleng
!!!...., susu kemasan husus mah haseum !!” jawab bu Emi bari tuluy ngaleos ka
dapur rek ninyuh susu.
……………………………………………
Peuting beuki
jempling nu kadenge ngan saukur sora jangkrik jeung ciang ciang, sakapeung
hawar hawar kadenge sora kohkol anu keur ngaronda. Teu karasa waktu geus liwat
tengah peuting, Pa Imin masih keneh ngadekul ngahareupan leptop ngarengsekeun
pagaweana. Sarengsena tina pagawean, manehna teu langsung sare ka kamer padahal
mat amah geus kalayap keleyep tunduh. Gek diuk dina korsi ngadon ngedeng bari
nyetel tipi anu kabeneran keur acara berita otomotip. Bari ningali acara anu
nembrehkeun sabangsaning mobil jeung motor teh, kapikiran ku manehna asa geus
pantes jeung wayah saupama miboga kandaraan roda opat sangkan ari indit inditan
kulawarga teu ripuh teuing babawaan jeung cape awak, keun ari motormah husus
pikeun mangkat gawe wae. Tapi ari dipikir piker deuimah asa beurat waragadna
kana meuli mobilmah…” ah, gogoda dunya”. Boga duitmah pake meuli tanah jeung
sawah lumayan inpestasi pikeun barudak jaga ari geus garede…” pikirna.
…………………………………………………
Sakumaha biasana,
isuk isuk samemeh marangkat dines jeung sakola, meja dahar jadi tempat
“konperensi kulawarga” anu dieusi ku sarapan jeung ngawangkong. Tara tisasari
si bungsu daharna teh rada caman cemen jiga anu teu semangat.
“Ade kunaon emamna
saeutik pisan..??” Tanya Bu Emi ka si bungsu.
Ditanya teh lain
ngajawab, budak teh kalah nyarita kieu..
“ Mah, resep
meureun nya upami ade gaduh mobil jiga anu bapana si Brian rerencangan ade
teh..”
“ Oh, ade teh
hoyong mobil…mangkana ti ayeuna kedah pinter jeung rajin nabung..!” waler
mamahna.
“ Ih, sanes ade anu
meserna….tapi papah..!” jawab si bungsu bari ngalieuk ka bapana.
“ Muhun ceuk Pah,
A’a oge hoyong diajar nyupir mobil..” ceuk lanceukna nambahan.
Ngadenge caritaan
anak anakna kitu Pa Imin ngajawab.
“ Barudak hoyong
papah meser mobil, gampang…!”
“ Ih, gampang naon
ari si papah. Sugan sarua jeung meser gemet cukup ku sarebu..!” tembal bu Emi.
“ Ah, gampang wae
ceuk papahmah kari ngamprah ka bank 100 juta 12 tauneun oge kabual meser anu
jiga bapana si Brian mah..!” ceuk Pa Imin enteng
“ Terus ari kanggo
emam jeung anu sanesna artosna timana..??” Tanya Bu Emi bari meresan piring.
“ Ah, wayahna wae
etamah salila 12 taun urang emamna cukup nyocol uyah wae, nu penting gaduh
mobil sanes…tos enggal marangkat bisi kasiangan, keun mobilmah gampang..” waler
Pa Imin enteng bari tuluy nyangklekkeun
kantong rek mangkat.
Ngadenge jawaban
kitu tinu bapana, barudak jeung mamahna sareuri tuluy carengkat pikeun mangkat
ka tujuana masing masing.
Sadatangna
kasakola, Pa Imin rada kaget sabab teu tisasari tempat anu biasa dipake parkir
motorna ayeunamah dipake parkir mobil, pikirna meureun aya pengawas atawa tamu
gegeden keur ka pa mantri.
“ Ari itu mobil
saha nya Pa Udin, tamu ? “ tanyana ka guru nu nyampak dikantor.
“ Ih, Pa Imin mah
katinggaleun berita, mobil tamu mah parkirna oge dijalan sanes didinya..anu Pa
Mantri enggal meser kamari..” jawab Pa Udin
“ Sukur atuh,
karunya Pa Mantri ari mulang na motor bari jeung kahujanan jaba rompokna tebih
deui. Mireng wartos anjeuna bade umroh, leres Pa Udin ?”
“ Muhun leres Pa,
malih sareng bojona. Pa Mantri mah jigana kahoyong naon wae oge kacumponan,
gajihna arageung, tanah lalega, usaha sampingan aya tur maju katambih teu gaduh
putra deui, dunya teh digugulung ku duaan wae meureun nya..” jawab Pa Udin
panjang lebar.
“ Meureun…ah, tapi
da Pa Mantri mah jalmina sederhana sanajan bandana aya oge, buktina salila ieu
anjeuna ngantor cukup ngangge motor wae. Lamun ceuk urangmah kunaon teu
tikapungkur meser mobil teh, bade dua tilu oge kabualeun anjeunanamah” jawab Pa
Imin.
……………………………………
Tilu bulan tisaprak
obrolan “mobil di meja dahar” dipedar, saeutik oge euweuh dina pikiran Pa Imin
pikeun meuli mobil, dianggapna etamah ngan saukur impian barudak anu
kapengaruhan ku lingkungan babaturana anu boga kolot araya. Pon kitu deui Bu
Emi anggapana sarua jeung carogena.
Hiji mangsa
disakola, Pa Imin disauran ku Pa Mantri ka kantorna.
“ Pa Imin, urang
ngobrol di dieu…jam kosong sanes ??” taros Pa Mantri
“ Muhun Pa,
kaleresan kosong dua jam. Bade ngobrol naon Pa..sakola kenging deui proyek
kitu..?” jawab Pa Imin bari gek manehna diuk.
“ Proyek naon atuh,
giliran batur ayeunamah jatahna oge. Kieu Pa Imin, sakumaha azam simkuring
kalih pun bojo. Rencanana minggon payun abdi duaan pan bade mangkat umroh
salami dua puluh dinten, tamtuna ninggalkeun sakola jeung imah. Pa Imin pan
terang nyalira kulawarga abdimah ngan duaan jeung pun bojo wae, dulur abdi
jeung ibuna da sadayana oge jarauh diluar kota. Salami ieu, Pa Imin jadi
kapercantenan abdi disakola saupami abdi nuju aya pamengan dines atanapi
kulawarga, tah..ari pamengan dines ayeunamah tugas Pa Imin jadi dobel..!”
Bari ngerutkeun
halis, Pa Imin tumaros.
“ Maksadna Pa…?”
“ Kieu, geus ari
disakola mah gampang da loba babaturan
nu lain. Ngan ieumah aya amanah abdi anu pribadi.”
“ Amanah naon kitu
Pa..?” Tanya Pa Imin kaget
“ Titip
mobil…..bumi teh gaduh garasi sanes..??” waler Pa Mantri
“..Euuu…muhun Pa,
nanging…” can oge rengse nyarita geus dipotong ku Pa Mantri
“ Geus ulah tapi
tapian, abdi percanten ka Pa Imin. Ibuna oge panuju lamun mobil dititipkeun ka
Pa Imin, pokona salami abdi ibadah umroh di mekkah teh hoyong jongjon husyu teu
mikiran dunya dilembur.” Kitu cariosan Pa Mantri teh.
Saharitamah Pa Imin
ngahuleng, sabab pikirna ngarana oge barang titipan kudu dijaga jeung dipiara.
Sok komo anu dititipkeunna teh lain barang murah.
“ Kunaon
ngahuleng…yeuh Pa Imin, ulah rasa kabeungbeuratan bisi kitu bisi kieu pedah
katitipan mobil abdi. Abdi hoyong ihlas dina
ibadah umroh, tamtuna kudu ihlas ninggalkeun sagala anu dipibanda ku
abdi. Pokona kieu, salami eta mobil dicepeng ku Pa Imin, hak abdi kalih pun
bojo kana mobil eta jadi hak Pa Imin. Mangga wae bilih Pa Imin aya perlu jeung
kulawarga anu butuh make mobil, ulah asa asa angge wae mobil abdi, kumaha..?”
Ahirna, sanajan
beurat oge Pa Imin narima kana amanah ti Pa Mantri.
“ Nya ari Bapa
kalih Ibu percantena ka abdi sareng hoyong husyu dina ibadah umrohna mah, Insya
Alloh abdi sanggem kangge ngajagi mobil Bapa. Ari perkawis ngangge mobil mah
dina abdi kapaksana oge abdi ngawartosan heula ka Bapa…” jawab Pa Imin.
“ Ngawartosan
kumaha…nelepon ka Mekkah..?? Ha..ha..ha…teu kudu Pa Imin, sok wae anggo
saperluna. Ngan wayahna bisi bensina kurangmah tambahan ha..ha…, tos lah teu
kudu kapapanjangan. Abdi yakin 100% yen
Pa Imin tiasa ngajaga amanah abdi ieu, babakunamah abdi sareng ibuna teh hayang
husyu ibadah…tah sakitu wae, teras sakalian ke minggon payun pangjajapkeun abdi
ka Kabupaten tuluy mobilna candak wae langsung ka bumi Pa Imin nya..!”
Sajajalan bari
balik ka imah, Pa Imin mikiran kunaon Pa Mantri mercayakeun nitip mobilna ka
manehna. Teg wae manehna inget kana obrolan “mobil dimeja dahar” jeung barudak,
pikirna.
“…hak mobil Pa mantri
= hak Pa Imin…atuh sarua jeung boga mobil…!”
Sadatangna ka imah,
manehna tuluy kacai jeung solat lohor. Saba’da solat manehna ngadunga…
“…Ya Alloh, saupami kapercantenan ieu leres
tumiba ka simkuring, paparinan simkuring kakuatan pikeun ngajaga amanah ieu,
tebihkeun simkuring tina gogoda setan anu matak nyandak kana kaawonan,
tebihkeun simkuring tina fitnah anu bakal nyilakakeun simkuring jeung kulawarga
simkuring….tur paparinan kasehatan sareng kakiatan kangge Pa Mantri anu nuju
ibadah ka Anjeun Ya Alloh…amiiin..”
………………………………………
“Pah…emam heula
atuh…!!” kadenge sora Bu Emi nyalukan
“ Sakedap Mah..”
jawabna bari kaluar ti musola tuluy ngajak bojona ka kamer.
“ Aya naon
Pah,sanes bade emam heula…?” saur Bu Emi bari nuturkeun carogena ka kamer.
“Aya
obrolkeuneun..!” jawab Pa Imin bari nutupan panto kamer. Derekdek wae manehna
nyaritakeun naon anu diobrolkeun jeung Pa Mantri disakola tadi.
“Haruh…!!” kecap Bu
Emi semu kaget
“ Tos, Mamah ulah
kaget. Kuduna oge sukuran ka Alloh yen Papah dibere kapercayaan anu baturmah
bieung teuing boga, ayeunamah urang seueurkeun do’a wae ka Anu Maha Kawasa
sangkan seu’eur rizki beh kabual meser mobil. Hayu urang emam…eh, peupeujeuh
Mamah ulah ngobrolkeun ieu ka barudak..!”
…………………………………………………..
Sakumaha anu
dijadwalkeun, isuk isuk Pa Imin jeung Bu Emi marangkat ka rompokna Pa Mantri
naek angkutan umum. Sadatangna ka rompok Pa Mantri kasampak tiiseun keneh, Pa
Mantrina oge masih nyantey keur ngawangkong jeung tatanggana anu seja ngajajap
ka Kabupaten.
“
Alhamdulillah…panjang umur, ceh keneh diobrolkeun. Kadieu kalebet Pa Imin,ibu….
Mah, ieu aya Pa Imin yeuh..!” saur Pa Mantri barang ningali Pa Imin sumping
“ Oh..kalebet Pa
Imin, aduh ieu Bu Emi beuki geulis wae katingalina teh..” saur Bu Mantri meni
someah tur teu asa asa.
“ Hatur nuhun
Ibu..” jawab bu Emi tuluy cipika cipiki sareng Bu Mantri.
Jam dalapan
sakumaha jadwalna, Pa Mantri dijajapkeun ka Kabupaten ku Pa Imin sareng kadang
tatanggi caketna..singket carita Pa Mantri tos angkat ka Jakarta sareng
rombongan umrohna.
……………………………………………
“ Hayu Mah urang
uih…!” ajak Pa Imin ka bojona
“Sakedap
Pah…Mamahmah asa kumaha kitu, duaan jeung Papah numpak mobil anu sakieu saena
uih tuluy mengkol ka bumi, mobilna lebet ka garasi…asa jiga nu urang wae..”
Kulutrak, jeblug
panto ditutupkeun meni tarik kadengena…
“ Horeeee… Papah
meser mobiiiilll….!!!”
Sihoreng sibungsu
balik tisakola meureun kasampak diimahna ngajogrog aya mobil alus, sangkana
Bapana geus meuli mobil.
“Tos, ulah
ribut…isin ku tatangga..!” saur Bu Emi ka putrana
“ Mah, Papah meser
mobil nya…??”
“ Sanes mobil Papah
etamah sayaaang…!” ti kamer Pa Imin nyarita tarik
“ Geuning...atuh
aya di bumi ade..?” Tanya sibungsu bari lumpat nyampeur ka bapana
“ Ceritana ke wengi
bari “makan malam”, beh sadayana kumpul..!” jawab Pa Imin kalem.
“ Mana si A’a geuning teu aya..?”
“ Nuju ngusapan
mobil meureun Pah..!”
Teu lila anu di tanyakeun
teh datang….
Samemeh nyaritakeun
asal muasal eta mobil, Pa Imin naros ka si bungsu
“ Kapungkur teh Ade
hoyong mobil, sanes..??”
“ Muhun Pah, A’a
oge hoyoneun…!”
“ Sok rajin ngado’a
teu ka Alloh yen Ade hoyong mobil..?”
“ Unggal tos solat
Ade mah ngado’ana oge, unggal dinten..”
“Tah, ayeuna do’a
ade diijabah ku Alloh. Ayeuna Papah dititipan mobil ku Alloh..!” jawab Pa Imin
bari tuluy nyaritakeun sagala ngeunaan eta mobil nepi ka aya diimahna.
“ Ooooh….!”( budak
nu tilu kompak)
“Tah ayeunamah
barudak kudu sukuran ka Alloh, ngagaduhan bapa jeung mamah anu dipercaya ku
batur pikeun nitipkeun mobilna anu kudu dijaga jeung tiasa dianggo pami
diperlukeun…kitu !”
Ahirna kahayang
sibungsu numpak mobil alus anu sarua jeung babaturana si Brian teh kacumponan
sanajan ngan saukur 20 poe oge.
Salila eta mobil
dicekel ku Pa Imin, ngan tilu kali manehna ngarasa mamangkatan make eta mobil,
mimiti waktu tengah peuting nganteur tatanggana anu kurang mampuh rek
ngalahirkeun, anu kadua waktu ngajajap Ramana berobat jalan ka Rumah Sakit,
jeung anu katilu kalina ngajak barudak amengan ka Water Boom bari sakalian
ngumbah mobil jeung cun ap sabab katitipan ku Pa Mantri yen mobil teh kudu geus
dicek ka bengkel. Sesanamah eta mobil teh ngan diteuteup jeung diarusapan ku
barudak di garasi.
………………………………………………
…….Ari
numutkeun sare’atna mah titipan ti jalma, tapi hakekatna mah eta teh titipan ti
Anu Maha Kawasa Alloh SWT ku jalan anjeuna dipaparinan kapercayaan tina hirupna
anu dibarengan ku kajujuran, kaihlasan jeung kasabaran…..urang darungakeun wae
sugan taun hareupmah anjeuna aya rejeki halal tiasa ngagaduhan mobil anu lamina
langkung ti 20 poe……
Wassalam………………………………………………….
Tidak ada komentar:
Posting Komentar